Aan niemand vertellen

Aan niemand vertellen, Simone van der Vlugt

Simone van der Vlugt staat bekend om haar spannende en meeslepende thrillers, heerlijk om te lezen. ‘Aan niemand vertellen’ werd mij dan ook meteen aangeraden door een vriendin. Behalve dat het een spannend boek is, krijg je ook nog een inkijkje in een moeilijk te begrijpen, psychische ziekte.

Vanaf pagina één is dit al een spannend boek, het verhaal grijpt je meteen aan. Simone van der Vlugt weet heel goed een spanningsboog te creëren die aan het begin al voelbaar is. Er wordt een lijk gevonden, niet zomaar een lijk, nee, deze man is heftig toegetakeld. De rechercheur die hierop afgaat heeft (natuurlijk) zelf ook het een en ander meegemaakt en worstelt hiermee tijdens het onderzoek. Wat ik leuk vind aan deze thriller, is dat je al heel snel weet wie de moorden pleegt, maar toch is het spannend. Wil je dit voor elkaar krijgen heb je natuurlijk een groot schrijftalent nodig.

Daarbij geeft dit boek je, naar mijn mening, best een realistische inkijk op de werkvloer van de politie. Natuurlijk zijn de moorden die er hier aan de lopende band plaats vinden in het echte politieleven uitzonderlijk en krijg je in dit boek niks mee van alle oersaaie administratieve bezigheden, maar toch vind ik dat het een idee geeft van het proces waarin een moord wordt opgelost. Voor het schrijven van dit boek heeft Simone van de Vlugt van ook goed onderzoek gedaan.

De stijl waarin Simone van der Vlugt schrijft is makkelijk te begrijpen en lekker om te lezen. Niet te veel moeilijke woorden en heldere dialogen. Simone van der Vlugt kiest precies de woorden die het interessant maken, maar vooral ook spannend. Dit merk je al in de allereerste twee zinnen van het boek: ‘De man staat op het dak van het flatgebouw, gevaarlijk balancerend op de rand. Het is een mistige, koude ochtend begin december, vanaf de grond is hij nauwelijks te zien.’ Dat het mistig en koud is, geeft je een beeld van hoe die man daar staat, dat maakt dat je het beter voor je ziet. Verder zitten er geen poëtische of morele bedoelingen verstopt in haar schrijfstijl (of ik heb ze niet opgemerkt), de stijl is ondergeschikt aan haar verhaal.

Op het eerste gezicht lijkt dit een literaire thriller zoals er veel van zijn. Een ingewikkelde moordzaak die uiteindelijk, in een spannende ontknoping wordt ontrafeld. Dit is ook zo, toch is het boek mij wel bijgebleven, niet om de spanning of het verrassende einde, maar op de psychologische kant van het verhaal: Maaike heeft een persoonlijkheidsstoornis, ze heeft eigenlijk twee persoonlijkheden. Aan de ene kant de lieve Maaike, maar aan de andere kant de boosaardige Tamara die alle moorden pleegt. Ik kende deze ziekte wel, maar wist er niet zo veel van, dit boek heeft mij er een duidelijker beeld van gegeven. Het omschrijven van deze psychische ziekte heeft ervoor gezorgd dat dit boek tóch origineel is.

Een boek om lekker weg te lezen, spannende verhaallijnen en interessante mensen. Hoewel ik `Aan niemand vertellen´ geen hoogwaardige literatuur vind, heb ik dit boek met heel veel plezier, in een adem uit gelezen!